De stad rekt zich uit en ze gaapt zonder gene
met een ochtendhumeur en een kop vol migraine
ze vloekt als een beest en ze spuugt in de seine
een smerig oud wijf, Parijs.

Ze komt overeind in haar stinkende kleren
met de pest in haar lijf en haar voeten vol zweren
ze trekt een grimas om de pijn te maskeren
want flink is ze wel, Parijs.

En dan wekt ze haar kind'ren, de mannen, de vrouwen,
die wel bij haar wonen, niet van haar houwen
die hard en gehaaid zijn, nooit te vertrouwen
precies zoals zij, Parijs.

En waarheen wij ook zwerven in naam van de koning
we keren terug naar die eeuwige woning
waar 't leven zo hard is maar zoeter dan honing
want zij is de baas, Parijs.

CHORUS
Parijs, Parijs, Parijs, Parijs
alles draait hier door dag en nacht
Parijs, Parijs, Parijs, Parijs
altijd weer anders dan je dacht

Daar is de dag en bestaat er iets mooiers
dan zonlicht op hoeren en priesters en pooiers
op dieven en kooplui, soldaten en schooiers
op liefde en leed, Parijs.

In de kroegen op de kaaie
staat de stad in lichterlaaie
en we grijpen en we graaien
en we zuipen en we naaien
en we stelen en we snaaien
en we lachen naar de haaien

CHORUS
Parijs, Parijs, Parijs, Parijs
alles draait hier door dag en nacht
Parijs, Parijs, Parijs, Parijs
altijd weer anders dan je dacht

Die stad van je huid zou je nooit willen ruilen
want je mag bij haar schreeuwen en lachen en huilen
ze opent haar armen en daar mag je schuilen
zij kent je verdriet, Parijs.

Dan pakt ze je beet en dan ben je verloren
want ze fluistert je naam en ze hijgt in je oren
en je sterft in haar armen en je wordt weer geboren
dan heb je haar li